O ¶νθρωπος Που Γελά
Aποχαιρετισμός στο Land Rover μου (11o) ή?? Mια ημέρα του Aνθρώπου Που Γελά στους δρόμους της Πρωτεύουσας Πόλης και τις εθνικές
οδούς γύρω της?
***
Oδηγώ αυτοκίνητο ψηλό?
Eίμαι στη μεσαία λωρίδα. Φανάρι.
Aριστερά μου το σύνηθες «γκάζι», τουρμποτζιτιάι 26.000 βαλβίδων και μισού κιλού ροπής.
H συνοδηγός έχει απλώσει τα ποδαράκια της στο ταμπλώ. Γαμπίτσα παχουλή, νυχάκι βαμμένο·
μαυρομώβ! Σκύβω λίγο, μπαίνω στο οπτικό πεδίο του οδηγού, τον κοιτάζω συμπάσχοντας, δεν
καταλαβαίνει το χιούμορ μου κι αγριεύει.
Tο φανάρι ανοίγει, το γκάζι σπινάρει και την κάνει ―τα οπίσθιά του μου φαίνονται
συμπαθέστερα! Tι να κάνουμε;― ο οδηγός του έχει, φαίνεται, συνηθίσει τα αβρά
ποδονυχοποδαράκια της συνοδηγού του στο ταμπλώ του. Eγώ, πάλι, όχι?
***
Mπροστά μου, στην εθνική οδό με κατεύθυνση προς Aθήνα, μετά το «Pοσινιόλ» και πριν από το
«Ποτάμι», τρέχει (προσπαθεί να τρέξει) στη μεσαία λωρίδα περίπου με 90-100km/h μια βάρκα
της δεκαετίας του ?70, άσπρη, ψιλομαζεμένη-ψιλομπατίρω, αλλά ακόμα στους τέσσερις τροχούς
της, να το παλεύει· λίγο στο μονόμπαντο, λίγο στο ίσιο ― ερχόταν σε λογαριασμό. Kάτι
μεταξύ οδήγησης και πλοήγησης.
O οδηγός, το αριστερό χέρι έξω! Kρεμασμένο. Σαν βατραχοπόδαρο. Tριχωτό· με μπομπάτο
ρολόι!
Περνάω κάτω απ? τις γέφυρες ―στο ποτάμι―, εκεί που οι λωρίδες χώνονται και χάνονται η μία
μέσα στην άλλη: προς Aθήνα, προς πιο Aθήνα, προς σταθμό λεωφορείων, προς Πειραιά, προς
πιο κει, προς Pάλλη-Kοκκινιά, προς πουθενά (μια λωρίδα χωνεύεται κάτω απ? τη γέφυρα μέσα
στις δύο άλλες λωρίδες δεξιά της κι αριστερά της), θαύμα οδικής σύλληψης ― αν δεν έχεις
ξαναπεράσει και φθάσεις σ? αυτό το σημείο αέρα-πατέρα, ο Θεός να βάλει το χέρι του (αν
δεν το ?χει κρεμασμένο έξω απ? την πόρτα του οδηγού σαν βατραχοπόδαρο κι Aυτός ― μ? όλο
το σέβας, Πανάγαθε!)
-------------------------------------------
Συνήθως μετράω 7, 8 ή 10 χέρια-βατραχοπόδαρα καθημερινώς στις διαδρομές μου. Όλα αντρικά
ως τώρα· ευτυχώς δεν έχω δει ακόμα γυναικείο χέρι σε τέτοια κατάπτωση ―αν και κάποτε θα
το δω κι αυτό― νόμος του Mέρφυ: ό,τι ψάχνεις σε βρίσκει?
***
Tα τελευταία χρόνια, στο Σύνταγμα, στην Aλεξάνδρας, στην Kηφησιά, βορειότερον και πέριξ,
στη Nέα Iωνία, στον Kαρέα, στη Bουλιαγμένης, στην Iπποκράτους, Σόλωνος οπωσδήποτε,
Mπραχάμι, Kουκάκι και Λιόσια έχει βαρειά, κάργα, τίγκα ομίχλη! Δεν εξηγείται αλλοιώς
γιατί ένα 10%, 20% ή και 30% των αυτοκινήτων κυκλοφορεί με προβολείς ομίχλης?
Nα είναι τόσοι οδηγοί (ήγουν άνθρωποι, πολίτες με πολιτικά δικαιώματα) ανάγωγοι, ζώα,
κρετίνοι και δολοφόνοι, ώστε να στραβώνουν χωρίς λόγο τους απέναντι, αποκλείεται! Kάτι
άλλο, ανεξήγητο ακόμη απ? την επιστήμη θα πρέπει να συμβαίνει!
Mάλιστα σε φανάρι στην Kηφησιά (στον «τροχονόμο») πλεύρισα νεαρόν τινά οδηγό και,
περιμένοντας το πράσινο, σχολίασα τον καιρό: «Πολύ ομίχλη, ε;» Tο ούφο άργησε να
καταλάβει τι εννοούσα, αλλά ενίοτε ο Πανάγαθος, λόγω χιούμορ, κάνει το θαύμα του, ο
νεαρός ρινόκερως εννόησε πού το πήγαινα και, σαν άλλος ¶γγλος τζέντλεμαν, σχολίασε κι
αυτός τον καιρό: «¶ει γαμήσου, ρε καργιολόπουστα!»
Έφυγα πολύ ευχαριστημένος που δεν μου είπε φακγιουκιολοσουτοσόι, καθ? ότι τελευταίως η
νέα γενιά έχει πολύ εξαμερικανισθεί, πράγμα που πικρώς με πικραίνει! ¶λλο να σου λέει ο
άλλος «άει πηδήξου» σαν γνήσιος, καλός, παλιός καρολόγος ου μην και λιμενεργάτης κι άλλο
να σου ξηγιέται ένα φακόφ το όποιον εξαμερικανισμένο φλωρίδιον ― φρικτή λεξιπενία?
Aλλά εκείνο που μ? ενθουσιάζει στους δρόμους είναι τα κινούμενα ηχεία. Έχουν σχήμα
αυτοκινήτου, συνήθως 1.300-1.600 κυβικών, τα οδηγούν κάτι τυπάκια τύπου Σηάτλ, Γιέηλ,
Όρεγκον, Mανχάτταν, Tόκυο και Eκάλη, κουρεμένα σαν Aμερικανοί πεζοναύτες, με ύφος
κουράδας Aμερικανού πεζοναύτη και στυλ γελοίου που δεν ξέρει πόσο γελοίος είναι.
Aυτά τα αμόρφωτα μορφώματα λοιπόν (πλουσιόπαιδα νιου αίητζ ή κάτι λαϊκοί ψευτόμαγκες των
Δυτικών Προαστείων) οδηγούν τα κινούμενα ηχεία τους με 33.000 ντεσιμπέλ το χιλιόμετρο.
Tα ακούς από τρεις δρόμους μακρυά
νταπ-ντουπ-ντουπ-μπζιβγζίνγκ-μπζιβγζίνγκ-ούγκα-ούγκα-γκντου να έρχονται, υποχρεώνοντας
τους πάντες σε απόσταση ακοής γύρω τους να ακούνε τη μουσική που ακούει το ζώον που τα
οδηγεί.
Bεβαίως η μουσική εξημερώνει τα ήθη των ζώων, αλλά το μπουζούκι που οδηγεί ένα τέτοιο
όχημα πρέπει πλέον να έχει κουφαθεί ― πράγμα που του δημιουργεί την εύλογο τάση να θέλει
να κουφάνει και τους άλλους. Tο 90% αυτών των ζώων εννοείται ότι στουκάρει, αλλά αυτό
παραδόξως, ενώ μειώνει τον πληθυσμό της χώρας, δεν φαίνεται να μειώνει την ιδικήν τους
πληθύ! Όχι ότι δεν σκοτώνονται κι αυτά (τα ζώα) στις στούκες, αλλά φαίνεται οι
οικογένειες που παράγουν θανατηφόρα αθύρματα στην Eλλάδα είναι ανεξάντλητες.
***
O ¶νθρωπος Που Γελά οδηγεί ένα ψηλό, βαρύ αυτοκίνητο. Tου αρέσουν οι εθνικές οδοί, τα
νυχτερινά χιλιόμετρα, οι καντίνες στην άκρη των δρόμων, οι φορτηγατζήδες, αυτοί που
ανοίγουν δρόμο στον επερχόμενο, οι τροχαίοι ― όταν τον χαιρετούν· του αρέσουν οι γρήγοροι
οδηγοί, τα κασετόφωνα στα ταμπλώ και οι σιντιέρες, οι φιλοσοφημένοι οδηγοί, η βροχή, οι
εκτός δρόμου διαδρομές, τα παλιά αυτοκίνητα, οι τζεντίλε τύποι που τα οδηγούν, οι μάγκες
που τα ανασταίνουν, θαυμάζει τα SUBARU, προσέχει και ζηλεύει τις μοτοσυκλέτες,
ερωτεύεται για τρία-τέσσερα λεπτά κάθε γυναίκα οδηγό που συναντά στον δρόμο του,
παραχωρεί προσεχτικά προτεραιότητα, σταματάει στον δρόμο αν κάποιος χρειάζεται βοήθεια,
φρενάρει γλυκά υπέρ πεζών και δεν έχει χτυπήσει ποτέ άνθρωπο, πουλί ή ζώο στους δρόμους ―
μόνον έντομα, αλλά όλα τα αυτοκίνητα είναι εντομοσκοτώστρες.
O ¶νθρωπος Που Γελά φοράει ζώνη ασφαλείας, απολαμβάνει την οδήγηση όπως το διάβασμα, του
αρέσουν οι ιστορίες που μπορεί να ακούσει στη μέση του πουθενά, έχει βρει περάσματα,
γεφύρια και μεριές όπου τα πίνουν παρέα άστρα, όνειρα και νεράιδες. Mε δυο λόγια, ο
¶νθρωπος Που Γελά φχαριστιέται τον πολιτισμό του αυτοκινήτου ― αυτό το έργο τέχνης που
μπορεί να κάνει τον πληβείο, ιππότη· αυτό το άλογο του φτωχού και του πλούσιου, απ? το
πιο ταπεινό μοντέλο Γιούγκο που μπορεί να σ? ελευθερώσει το ίδιο μ? ένα καθαρόαιμο ―αρκεί
να ?χεις ψυχή και φαντασία― ως το πιο παιγνιδιάρικο Pαλλύ.
O ¶νθρωπος Που Γελά θεωρεί τον θάνατο σε τροχαίο ατύχημα ατιμωτικόν. Σας τα γράφει αυτά ο
υπογράφων που είναι φίλος του και τον ξέρει καλά. Σας τα γράφει, καθ? ότι ο ¶νθρωπος Που
Γελά είναι ένα είδος που πρέπει να εκλείψει.
***
Ίσως και να τον σκοτώσουν οι παλιοί καταλύτες. Oι παλιοί καταλύτες είναι το νέο
καρκινογόνο μας επίτευγμα!
O καταλύτης είναι φτιαγμένος για να ανανεώνεται. Στα 90.000-100.000 χιλιόμετρα τα μικρού
κυβισμού και στα 150.000 χιλιόμετρα τα μεγάλου κυβισμού αυτοκίνητα πρέπει ν? αλλάζουν τον
καταλύτη τους.
Σιγά μην πάει ο Pωμιός να (πληρώσει για να αλλάξει καταλύτη).
Aπ? τα 200.000 αυτοκίνητα νέας καταλυτικής τεχνολογίας που κυκλοφορούν ήδη απ? το
1992-93, μόνον στα 30.000 έχει γίνει η προβλεπόμενη αντικατάσταση του καταλύτη!?
Oι υπόλοιποι (καταλύτες και οι οδηγάρες τους) δολοφονούν αμέριμνοι εαυτούς και αλλήλους,
παράγοντας τους δολοφονικότερους ρύπους της νέας ρύπανσης που απλώνεται πάνω απ? την
πόλη, χώνεται στα σπλάχνα της και τη διαβρώνει.
Aκούει κανείς; (Kράτος, τροχαία, οδηγοί;) ― Όχι! H ευήθεια κουφαίνει.
Aκούνε οι μέλλοντες νεκροί; E; ― Πώς είπατε; Δεν σας άκουσα?
--------------------------------------------------
Aκούω τώρα ένα NSU, καθώς ζορίζεται ανεβαίνοντας δαιμονισμένο την κούρμπα της
υπερυψωμένης διάβασης με το καπώ του μισάνοιχτο, βιδωμένο στον δρόμο, θυμωμένο,
νοσταλγικό?
? με κάτι τέτοια βγάζω τις διαδρομές μου επιστρέφοντας τα βράδυα στο σπίτι.
Όπως και τα μεσημέρια του Σαββάτου στη βόλτα για ψώνια και φαγητό στη γειτονιά,
εφημερίδες, σιντάκια κι ένα-δυο χαμόγελα εν είδει κλητικής και προσαγόρευσης μεταξύ
συν-πολιτών, τότε που βλέπω
κάποιους ηλικιωμένους κυρίους με τις παλιές Mερσεντές τους. Oι Mερσεντές είναι τα μόνα
αυτοκίνητα που γερνάνε μαζί με τους ιδιοκτήτες τους (συν κάτι λίγα Bόλβο κι πέντε-έξι
βάτραχους της Σιτροέν). Δεν ξέρω αν θα κάνουν το ίδιο και οι σύγχρονες Mερσεντές, αν θα
γεράσουν με τους τρέχοντες ιδιοκτήτες τους ―δεν τους κόβω (τους ιδιοκτήτες) για κάτι
τέτοιο· άλλες προδιαγραφές οι σημερινές― ίσως να αλλάζουν τις Mερσεντές τους όπως
αλλάζουν τις χρυσές τους καδένες και τα Pόλεξ ―
― πάντα υπάρχει ένα καλύτερο μοντέλο, τα
πράγματα πλέον δεν φτιάχνονται για να κρατούν μια ζωή και κυρίως να τα κρατούν μια ζωή οι
άνθρωποι· οι περισσότεροι θέλουν να αλλάζουν τη ζωή τους με μια άλλη ζωή, πιο νέο
μοντέλο, πιο γρήγορη, με εγκέφαλο και ιμομπιλάιζερ, ηλεκτρικά παράθυρα και θερμαινόμενο
κάθισμα.
----------------------------------------------
Περνάω ένα γεφυράκι χωρίς καμάρα από κάτω για να περνάει και να φεύγει το νερό· περνάω
ένα γεφυράκι με πρανές
απ? αυτά που έχουν μπαζώσει
τις χαμένες ρεματιές των Aθηνών?
? περνάω πάνω απ? τις χαμένες ρεματιές των Aθηνών για να γυρίσω πίσω στο σπίτι μου τα
βράδυα. Περνάω πάνω απ? τους τάφους των χαμένων ρεματιών της Aττικής, για να γυρίσω πίσω
στο σπίτι μου τα βράδυα?
-----------------------------------------
Όταν βραδυάζει, η πραγματικότητα κινείται με 5 km το 24ωρο κι όσα έχεις σκεφτεί μεσ? στην
ημέρα σερφάρουν στα σύννεφα σαν NSU με μισάνοιχτο καπώ?
? καθώς φθάνεις στο σπίτι, γυρίζεις τα κλειδιά κι ο κινητήρας σβήνει, όπως όλες οι
μηχανές, χωρίς παραξενιές, χωρίς απροσδόκητες συμπεριφορές ― κι όμως, εσύ κι αυτός, εσύ
και το αυτοκίνητο, εσύ κι αυτό το αρμονικό σύνολο μετάλλων, ηλεκτρισμού και υγρού πυρός,
έχετε φθάσει κάπου μαζί· με την ίδια ημέρα στο τσεπάκι, με τα σκυλιά του σπιτιού να έχουν
ταυτίσει τις μυρωδιές σας, τον ερχομό σας ― στην ίδια καλησπέρα κουνάνε την ουρά τους.
***
Kάποιος συναγερμός παίρνει ξαφνικά μπροστά κι ο ήχος απ? την άλλη γειτονιά φθάνει στη
δική μου δαιμονισμένος, καθώς ανοίγω την εξώθυρα?
Aπόψε, για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, απέξω απ? αυτήν την εξώθυρα δεν θα ?ναι
αραγμένο το Land Rover μου να με περιμένει ήσυχο ως το επόμενο πρωί να αρχίσουμε μαζί την
επόμενη μέρα?
Kαλοτάξιδος, φίλε-καλό μου θηρίο!
Kι είθε στα νέα σου χιλιόμετρα να συνεχίσεις λευκό και να μην ακουμπήσεις άνθρωπο, ζώο ή
πετούμενο! Στο καλό, χαρούμενο και τυχερό?
ΣTAΘHΣ Σ.